گلایه تلخ موسیقیدان و آهنگساز برجسته ایران: اگر بقالی باز می کردم ، وضع مالی ام بهتر بود
اردشیر کامکار نوازنده‌ی برجسته کمانچه و آهنگساز با انتقاد از وضعیت اقتصادی کشور به ویژه وضعیت اقتصادی خانواده موسیقی در ایران، گفته که نه تنها اهالی موسیقی در شرایط رفاهی خوبی نیستند بلکه حتی از حمایت معنوی از آنان هم دریغ می کنند.
این نوازنده برجسته با اعلام این که سال های سال در حوزه موسیقی کار کرده و زحمت کشیده است، گفت که موسیقی آورده مالی کافی برای هنرمندان ندارد و بنابراین بسیاری از هنرمندان موسیقی در چنین شرایطی با وضعیت بغرنجی مواجه هستند و مشکلات عدیده مالی دارند.
کمانچه نواز گروه معروف کامکارها گفته است که من هم می توانستم در کنار کار موسیقی بسیاری کارهای تجاری و اقتصادی دیگر کنم اما این کار را نکردم تا به ور ویژه به موسیقی بپردازم و خب البته بعضی ها روی من هم مثل دیگران اسم نگذارند. متاسفانه در کشور ما ضعف های این شکلی وجود دارد و به سادگی نمی توان آنچه لازم است را انجام داد.
او ادامه داد: «من اگر بقالی باز می‌کردم وضع مالی‌ام بهتر از اینها بود. انرژی‌ای که این همه سال برای موسیقی گذاشتم و کار کردم اگرچه نتیجه‌ی مالی نداشت؛ اما می‌شد تشویق کرد. حمایت کرد، برای کارمان ارزش گذاشت، نه تنها این کارها را نمی‌کنند بلکه سرکوب هم می‌کنند.»
او با ابراز تأسف از این موضوع که بسیاری از جوانانی که موسیقی سنتی کار می‌کنند امکان بروز و خودنمایی ندارند، افزود: «این افراد نمی‌توانند کنسرتی برگزار کنند؛ چرا که حمایتی از آنها صورت نمی‌گیرد؛ نه از سوی نهادهای دولتی، نه از سوی مردم. هیچ شرکتی از آنها حمایت نمی‌کند. استقبال نمی‌کند. آنها هم برای اینکه دیده شوند مجبورند بازاری کار کنند تا مردم ببینند. وگرنه استعدادهای خوبی دارند که باید شرایط مهیا شود و از آنها حمایت شود تا کنسرت برگزار کنند. اما متأسفانه فعلا شرایط مهیا نشده است.»
این آهنگساز خاطرنشان کرد: «مافیای موسیقی نه تنها در ایران بلکه در تمام دنیا وجود دارد. انگار با این نوع موسیقی و سبک ضدیت دارند. مثلا از ارکستر سمفونی لندن که فوق حرفه‌ای فعالیت می‌کند استقبالی نمی‌شود؛ اما در آنجا دولت و حکومت به آنها سوبسید (یارانه) می‌دهد تا آن موسیقی زنده نگه داشته شود. اگر کسی از آنها حمایت نکند، نمی‌توانند امورات زندگی را بگذرانند.»
او گفت: «من خودم به عنوان نوازنده سراغ خیلی از مشاغل و کارها نرفتم تا در این خصوص حفظ شخصیت کرده باشم و اسم‌هایی نامربوط بر من نگذارند. اما الان می‌گویند که اهل کار نبود. نمی‌گویند از ما حمایت نشد. من اگر بقالی باز می‌کردم وضع مالی‌ام بهتر از اینها بود. انرژی‌ای که این همه سال برای موسیقی گذاشتم و کار کردم اگرچه نتیجه‌ی مالی نداشت؛ اما می‌شد تشویق کرد. حمایت کرد. برای کارمان ارزش گذاشت. نه تنها این کارها را نمی‌کنند بلکه سرکوب هم می‌کنند.»
اردشیر کامکار یادآور شد: «افرادی مثل استاد لطفی در برهه‌ای از زمانی بود که رادیو از آنها حمایت کرد و او هم توانست کارهایی انجام دهد تا در میان مردم دیده شود. او از نوابغ موسیقی ایران بود. کارش از لحاظ کیفی بسیار بالا بود.»
کامکار با بیان اینکه سازهای موسیقی سنتی ما بیشتر به شکل تکنوازی بوده است، گفت: «گروه‌نوازی از زمان انجمن اخوت و درویش خان وارد موسیقی شد تا سازها کنار هم باشند. وگرنه گروه‌نوازی نداشتیم. سپس دستگاه‌های رادیو و ضبط آمد و از گروه‌نوازی حمایت کرد تا افراد در کنار هم ساز بزنند.»
این نوازنده به مزایای تکنوازی و گروه‌نوازی اشاره کرد و خاطر نشان کرد: «گروه‌نوازی برای نوازنده خوب است؛ زیرا ممکن است نوازنده نتواند به تنهایی ساز بزند و به لحاظ قدرتی کم بیاورد. اما اگر هم زیاد به آن پرداخته شود تکنوازی ضعیف می‌شود و دیگر دیده نمی‌شود.»
او با اشاره به این موضوع که سازهای سنتی ما بیشتر تکنوازی است و لطفی هم بیشتر در این زمینه تأکید داشت و در این زمینه کار می‌کرد، تصریح کرد: « از سوی دیگر تکنوازی سبب می‌شود روحیه‌ی گروهی از آدم گرفته شود. خوبی گروه‌نوازی این است که افکار، فکر واحدی می‌شوند. چند فکر یک گروه می‌شوند. تمرین گروه‌نوازی و تکنوازی در کنار هم خوب است. اینکه تعادل رعایت شود. لطفی اگرچه عمر کوتاهی داشت، اما اثر خود را گذاشت و ماندگار شد.»
