علی نصیریان که با عنوان بزرگ آقای سینمای ایران شناخته می‌شود، در گفت‌وگویی از خاطره اولین فیلمش و اولین همکاری اش را بزرگان سینمای ایران از جمله عزت الله انتظامی، جعفر والی، جمشید مشایخی،پرویز فنی زاده و … می‌گوید. کسانی که سال‌هاست از دنیا رفته اند . علی نصیریان تنها بازمانده از نسل طلایی سنیمای ایران است.
او گفت: گاو اولین فیلمی بود که من در سینما بازی کردم. آقای انتظامی هم برای اولین بار در این فیلم بود که به سینما امد. خیلی وقت نبود که از آلمان برگشته بود. آقای مشایخی هم قبل از این فیلم تنها «خشت و آینه» را کار کرده بود که ابراهیم گلستان ساخت. در واقع همه ما زمانی که گاو ساخته شد، تازه کار بودیم در سینما. پشتوانه ما فقط تئاتر بود. البته فقط ما نبودیم. جعفر والی هم که یکسره در تئاتر کار کرده بود و خیلی هم کار کرده بود، برای اولین بار در فیلم گاو با دوربین کار کرد. آن موقع پرویز فنی زاده هم تنها در فیلم خشت و آینه کار کرده بود. من حیث مجموع عرض کنم که ما در آن زمان همگی تازه کار بودیم. آقای مهرجویی هم که تا قبل از گاو فیلم جدی نساخته بود. او هم تازه از امریکا برگشته بود و می خواست در سینمای ایران یک کار متفاوت تولید کند. البته قبل از گاو یک فیلم گران قیمت که آن موقع دو میلیون تومان خرجش شده بود به اسم الماس ساخته بود (فیلم مورد نظر آقای نصیریان الماس 33 است که در سال 1346 توسط مهرجویی ساخته شد) اما این فیلم خیلی مورد توجه قرار نگرفت و اسمش زیر سایه فیلم گاو پنهان ماند.
او ادامه داد: در زمینه درخشش فیلم گاو چند عامل مؤثر بود. نخستین عامل به خود قصه برمی گردد چراکه بسیار بکر بود و تازگی داشت؛ مسأله استحاله شدن یک آدم که حالا بر اثر عوامل عاطفی و اقتصادی و غیره رخ می‌دهد برای اجرا در یک پروژه سینمایی در آن زمان موضوع بدیعی محسوب می‌شد. عامل دیگر هم این بود که کارگردان و گروهی که به ساخت این فیلم کمک کردند از عمق وجود و با خواست باطنی برای انجام این پروژه گرد هم جمع شدند. وقتی به ما گفته شد آقای داریوش مهرجویی قصد دارد فیلم گاو را بسازد و از ما برای حضور در این پروژه دعوت شد کل مجموعه با کمال میل پذیرفتند و ما با یک شور و هیجان خاصی بر سر کار رفتیم. یعنی می‌خواهم بگویم کل مجموعه انگیزه شخصی قوی‌ای برای حضور در پروژه داشتند و بی‌صبرانه منتظر ساخته شدن و اکران آن بودند. لذا ما صرفاً به دلیل علاقه و میل شخصی و بدون هیچ قرارداد و هیچ پرداختی کار را جلو بردیم همانطور که گفتم فیلم قبلی مهرجویی، خیلی پول خرجش شد. به نظرم شور و انگیزه ما برای کار یکی از دلایل موفقیت فیلم بود و معتقدم کار هنر بدون این ویژگی‌ها خیلی سست و بی‌رمق از آب در می‌آید. همه ما تازه کار بودیم و در ذهن همه ما ایده های زیادی وجود داشت. ما البته از سینما واهمه نداشتیم اما خب دلهره داشتیم که نکند کارمان در سینما چیزی متفاوت از آنچه باشد که در تئاتر دنبالش بودیم. چون ما همین داستان ساعدی را در تئاتر کار کرده بودیم. و مهرجویی از همانجا بود که ما را دعوت به بازی کرد.
